Secesja to międzynarodowy kierunek w sztuce, który rozwinął się na terenie Europy na przełomie XIX i XX wieku. Jego wypływ widoczny był we wszystkich dziedzinach sztuki, a szczególnie w architekturze, rzeźbie i malarstwie. Secesja wywodzi się z Anglii. Jej prekursorami byli W. Morris i W. Blake. Kierunek zakładał zerwanie z panującym historyzmem oraz tradycją. Ponadto  artyści secesyjni dążyli do całkowitego ujednolicenia stylu.

Cechą malarstwa secesyjnego jest odcięcie się od tradycji i renesansowej wizji przedstawiania rzeczywistości na płaszczyźnie, poza tym w tym nurcie widoczne są:

• duża dekoratywność,
• asymetria,
• stosowanie krzywych linii i opływowych zakończeń.

Tym, w czym specjalizowali się malarze secesyjni, była linia. Za jej pomocą komponowane były nieregularne kształty, o lekkiej i delikatnej konstrukcji. Efekty w postaci światłocieni zminimalizowano, artyści bardziej skupiali się na powtarzalności barwnych plam, z mocno zarysowanymi konturami, które ostatecznie tworzyły daną wizję świata lub postaci.

Malarstwo secesyjne jest znane również z ornamentyki. Wynikła ona z bacznej obserwacji natury. Artyści lubowali się w malowaniu roślin, np. lilii, kalii, irysów i rumianków oraz wiotkich ptaków, m.in. łabędzi, żurawi i pawi. Poza tym na obrazach pojawiały się owady (motyle, ważki) oraz ludzkie postaćci, przede wszystkim smukłe kobiety. Niekiedy ich pozy przybierały bardziej erotyczny charakter, a ciało było nagie.

Do najwybitniejszy przedstawicieli tego kierunku artystycznego zalicza się Arthura Heygate”a Macmurdo, Charlesa Rennie Mackintosha, Antonio Gaudi, Otto Wagnera, Alfonsa Muchę, Gustava Klimta.

Natomiast polska sztuka secesyjna to przede wszystkim dzieła Stanisława Wyspiańskiego, Józefa Mehoffera, Władysława Ślewińskiego i Wojciecha Weissa.