Nurt artystyczny, który nazwano pop-art narodził się w USA i Wielkiej Brytanii na początku lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Pop-art w sztuce przejawia konsumpcyjny styl życia ludzi, którzy zaczęli czerpać z dóbr materialnych.
Na ten rodzaj sztuki duży wpływ miała kultura masowa, którą tworzyły reklamy zarówno te telewizyjne, jak i banery, loga znanych firm, komiksy i kolorowe pisma szczególnie dla pań. Czerpano też z surrealizmu, który obecny w sztuce był od trzydziestu lat. Tym, co odróżniało pop-art od innych, dotychczasowych prądów w sztuce to to, że często wykorzystywał on do stworzenia dzieła coś, co już istnieje, np. jakieś znane zdjęcie reklamowe. Pop-art miał na celu przedstawić, przerobić je tak, by podkreślić jego kiczowatość i banalność.
W Wielkiej Brytanii za prekursorów pop-artu uważa się londyńską Independent Group, czyli grupkę młodych malarzy, rzeźbiarzy, architektów i innych przedstawicieli sztuki, którym nie odpowiadało „nabożne” podejście do sztuki i kultury. Ich ruch zawiązał się w 1952 roku. Prekursorem dzieł w stylu pop-art i twórcą nazwy tego nurtu był Eduardo Paolozzi. Ten rzeźbiarz stworzył serię collage z tego, co zebrał w ciągu kilku poprzednich lat we Francji. Były to przede wszystkim komiksy, reklamy, grafiki, okładki książek. Jego najbardziej znana praca to „I was a Rich Man’s Plaything”. Inni ważni twórcy z Wysp to: David Hockney, Peter Phillips, Richard Hamilton, Peter Blake.
W Stanach Zjednoczonych, mimo że pop-art pojawił się w tym samym czasie, to dopiero w 1960 roku pod wpływem rynku reklamowego, który właśnie wtedy zaczął zaznaczać swoją obecność, rozwinął się jako zjawisko kulturalne. W tym kraju najważniejsi przedstawiciele tego nurtu to: Roy Lichtenstein, Jasper Johns, Robert Rauschenberg, Tom Wesselmann. To nie oni jednak najbardziej wryli się w ludzką swiadomość. Mistrzem pop-artu do dzisiaj, niezmiennie pozostaje Andy Warhol. Trudno jest przecież znaleźć kogoś, kto nie zna portretu zrobionego z kilku różnokolorowych zdjęć aktorki Marilyn Monroe lub plakatu przedstawiającego puszkę popularnej zupy.
W naszym kraju pop-art nie przyjął się tak jak na zachodzie. W twórczości takich artystów jak Jerzy „Jurry” Zieliński, Teresa Tyszkiewicz, Zdzisław Sosnowski, Janusz Haka widać tylko lekką inspirację tym kierunkiem sztuki.
19 marca, 2014 w 8:51 pm
wielkie dzięki artykuł bardzo pomógł mi zrobić zad. dom. na plastykę 😀
31 stycznia, 2015 w 7:33 pm
Bardzo dobry artykuł napisany treściwie i zrozumiale.
15 maja, 2015 w 10:46 am
W artykule jest sporo błędów. Choćby to, że w odróżnieniu od innych kierunków pop art używał rzeczy realnie istniejących, na przykład kubizm mieszał techniki. Pop art, niestety, nie narodził się równocześnie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, ale najpierw na Wyspach, dopiero później przeniósł się do Ameryki. Portrety Marilyn Monroe to nie zdjęcie, to serigrafia, a to jest druk sitowy. Nie ma też wiadomości o tym, na co był reakcją (chodzi o romantyczność i metafizyczność abstrakcyjnego ekspresjonizmu).
Jednak ogólne ważne kwestie zostały zawarte.
8 czerwca, 2015 w 5:06 pm
Dzięki temu artykułowi zdobyłam piatkę na języku polskim. Bardzo mi pomógł. Dużo ostatnio mówimy o malarstwie, a ta strona pasuje do każdego zadania domowego.