Jednym z nurtów w malarstwie, który również rozwijał się w rzeźbiarstwie, był figuratywizm. Jego podstawową cechą było odwzorowywanie wszelkich obiektów w ich naturalnych wymiarach. Dotyczyło to zarówno rzeczy martwych, jak i organizmów żywych. Malarstwo figuratywne można uznać za odwrotność sztuki abstrakcjonizmu. Na przestrzeni dekad sztuka zmieniała swoje oblicze, czerpiąc z kolejnych trendów artystycznych w zależności od miejsca. Malarstwo figuratywne rozwijało się zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Europie.
Figuratywizm rozwinął się w pierwszej połowie XX wieku. Ponownie wrócił do łask, choć w odświeżonej formie, w latach siedemdziesiątych. Tematyką dzieł malarstwa figuratywnego było przede wszystkim życie w mieście i rozrywki jego mieszkańców. Na obrazach widać mocno zaznaczane kontury i intensywne kolory. Artyści nie bali się łączyć ze sobą różnych aranżacji. Charakterystyczne jest także bogactwo kompozycji i kontrolowany chaos na obrazie, zmuszając do refleksji nad zamysłem autora.
Malarstwo figuratywne to portrety ludzi znanych i nieznanych. Na pracach często dostrzec można odwołanie do powszechnie znanych motywów społecznych. Przede wszystkim jednak figuratywizm to malarstwo industrialne, przedstawiające ogrom nieustannie powstających aglomeracji. Przykładowe dzieła tego nurtu to:
- „Avoirdupois”,
- „Fińska sauna”,
- ” Long Island”,
- “Girl Pulling Back Hair”.
Cechy figuratywizmu
W drugiej połowie XX wieku część malarzy wróciła do zasad figuratywizmu. Na pierwszym miejscu stawiano wewnętrzne przeżycia człowieka. Ludzkie troski przedstawiano za pomocą różnorodnych deformacji i symboli.
Przedstawicielami ekspresyjnego figuratywizmu byli: Francis Bacon, Alberto Giacometti, Rufino Tamayo, Jean Dubuffet, Willem de Kooning oraz Antonio Saura. W kolejnych latach nurt ten rozwijał się za pośrednictwem takich malarzy jak: Guillermo Pérez Villalta, Willem de Kooning, Jackson Pollock, Conrad Marca-Relli, Larry Rivers, Grace Hartigan, Elaine de Kooning, Balcomb Greene, Robert de Niro, Fairfield Porter oraz Jan Müller.
25 czerwca, 2018 w 11:01 am
Dotychczas kojarzyłam malarstwo figuratywne z twórczością Joanny Sierko Filipowskiej. Jej twórczości stanowi całkowite zaprzeczenie cech malarsta figuratywmnego prezentowanego przez np. Elaine de Kooning.