Henryk Siemiradzki

Henryk Hektor Siemiradzki to jeden bardziej znanych polskich malarzy. Urodził się 24 października 1843 roku w Nowobiełogrodzie, zmarł 23 sierpnia 1902 roku w Strzałkowie. Zaliczany do grona przedstawicieli polskiego akademizmu. Niezwykle szanowany i ceniony za życia artysta. Na początku XX wieku, kiedy akademizm został wyparty przez malarstwo secesyjne, sztuka Siemiradzkiego została zapomniana.

Henryk Siemiradzki nie od zawsze zajmował się sztuką. Zgodnie z wolą ojca studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Charkowskiego. Dopiero po uzyskaniu tytułu zdecydował się zdawać do Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Jego talent szybko został zauważony. Doświadczenie Siemiradzki zdobywał w trakcie podróży, m.in. do Krakowa i Monachium, gdzie spotykał się z innymi artystami. Ostatecznie osiedlił się w Rzymie. W 1873 roku wziął ślub z Marią Pruszyńską, swoją kuzynką. Doczekali się czwórki potomstwa. Rodzina latem wypoczywała w dworku w Strzałkowie k. Radomska. Tam też malarz zmarł po ciężkiej chorobie (rak języka) w wieku 59 lat. Nie udało mu się dokończyć ostatniego obrazu – „Chrystus i Dzieci”.

Henryk Siemiradzki, Chrystus w domu Marii i Marty, 1886

Cechy malarstwa Siemiradzkiego

Henryk Siemiradzki należał do niejednej z akademii europejskich. Działał również w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk oraz Legii Honorowej. Inspiracją dla niego była sztuka antyczna. Jego dzieła charakteryzuje monumentalizm i hiperboliczne kompozycje. Interesował się przede wszystkim tematyką religijną i historyczną. Malował również kurtyny, portrety i scenki rodzajowe z codziennego życia ludzi. Emocjonalnie związany był z Krakowem. Dlatego też do tamtejszego Muzeum Narodowego przekazał kilka swoich prac. Spoczął w krypcie zasłużonych na krakowskiej Skałce.

Dziś obrazy Henryka Siemiradzkiego można oglądać w kilku europejskich galeriach, m.in. w Warszawie, Sankt Petersburgu i we Lwowie. Sławę w środowisku artystycznym przyniósł mu obraz „Pochodnie Nerona”, który w 1876 roku został zaprezentowany na Wystawie Powszechnej we Wiedniu. W dalszej kolejności do jego najważniejszych dzieł zaliczyć można:

• „Chrystus w domu Marii i Marty”,
• „Cyganka”,
• „Kuszenie św. Hieronima”,
• „Orfeusz w podziemiach”,
• „Taniec wśród mieczów”.