Powrót syna marnotrawnego – Rembrandt

Rok powstania: ok. 1660-1669
Technika malarska: olej na płótnie
Gatunek malarski: malarstwo religijne
Styl malarski: malarstwo barokowe
Ekspozycja: Ermitaż w  Sankt Petersburgu

Rembrandt, Powrót syna marnotrawnego, lata 60. XVII w.

Rembrandt van Rijn zaliczany jest do grona najwybitniejszych malarzy XVII wieku. Pochodzący z Holandii artysta zajmował się również rysunkiem i grafiką. Cechą charakterystyczną na obrazach Rembrandta jest realność przedstawianych postaci. W swym dorobku Rembrandt miał wiele słynnych dzieł malarskich. Jednym z nich był obraz „Powrót syna marnotrawnego”. Na płótnie malarz stworzył własną interpretacji biblijnej przypowieści. Niezwykłe wykorzystanie techniki światłocienia oraz ciemnej gamy kolorystycznej, w tym żółci, czerwieni oraz brązu, czynią ten obraz niezwykłym i intrygującym. Obraz „Powrót syna marnotrawnego” powstał w latach 60. XVII wieku, w dobie baroku, przy użyciu farb olejnych. Jest to jedno z najsłynniejszych dzieł tamtego okresu.

Rembrandt umieścił na obrazie kilka postaci. Jednak światło pada tylko na ojca i syna. Pada ono jednak stopniowo i w pewnym momencie przechodzi w mrok. W ciemności stoją natomiast pozostałe osoby na malunku. Syna marnotrawnego Rembrandt namalował w pozycji klęczącej. Chłopak znajduje się u stóp ojca, co ma oznaczać jego bezradność, skruchę i prośbę o wybaczenie. Na twarzy młodego mężczyzny dostrzec można smutek i poczucie winy. Natomiast ojciec, który ma staranny strój, co może świadczyć o jego zamożności, wygląda na wzruszonego i zarazem uszczęśliwionego na widok syna. Powrót chłopka jest dla niego ulgą. Obejmuje go czule, co świadczyć może o przebaczeniu.

Symboliczne są także dłonie ojca, jedna delikatna i smukła, niczym dłoń matki, droga szeroka i zniszczona – typowo męska. Na dalszym planie dostrzec można kontury innych postaci. Najprawdopodobniej to służba oraz drugi z synów. U każdego można zauważyć wzruszenie. Obraz spowity jest w mroku, co nadaje mu tajemniczy i refleksyjny ton. Malarz wydobył z postaci szereg emocji. Obraz odnosi się również do boskiej łaski i miłosierdzia, które codziennie okazywane są grzesznikom. Ponadto mistrzowskie wykorzystanie światła i półcienia sprawia, że obraz jest ciepły i przyjemny dla oka, mimo iż dominują na nim ciemne barwy. Rembrandt w specyficzny dla siebie sposób, subtelny i zarazem precyzyjny, przedstawił jedną z najważniejszych alegorii religijnych.