Giorgio de Chirico

Giorgio de Chirico uznawany jest za prekursora surrealizmu. Ten włoski malarz był także jednym z najważniejszych teoretyków sztuki XX wieku.

Giorgio de Chirico przyszedł na świat 10 czerwca 1888 roku w Volos (Grecja) jako pierworodne dziecko włoskich emigrantów. Kiedy miał 12 lat, dostał się do Politechniki Ateńskiej. W tym czasie uczęszczał także na wieczorne lekcje rysunku. W 1905 roku rodzina de Chirico wróciła do Włoch. Rok później Giorgio przeprowadził się do Monachium, gdzie rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych.

Giorgio de Chirico, Hektor i Andromacha, 1912

Jednymi z jego ówczesnych fascynacji były dzieła F. Nietzschego i A. Schopenhauera, a także prace M. Klingera oraz A. Boecklina. W 1909 roku Giorgio de Chirico przeniósł się do Mediolanu. Tam przez pół roku zapoznawał się z rodzącym się wówczas futuryzmem. Następnie wyjechał do Florencji, gdzie stworzył swój pierwszy obraz z serii metafizycznych placów, czyli „Enigmę jesiennego popołudnia”.

W 1911 roku aby uniknąć powołania do wojska, młody malarz uciekł do Paryża. Tam też do grona jego znajomych dołączyli m.in. Apollinaire, Modigliani, Derain i Picasso. Udało mu się wystawić kilka swoich dzieł, a nawet jedno z nich sprzedał – „Czerwoną wieżę”. Po wybuchu I wojny światowej i ponownym powołaniu go do wojska, w końcu uznano go za niezdolnego do walki. Następnie trafił do szpitala w Ferrarze, w którym poznał Carlo Carre – późniejszego naśladowcę jego stylu. Po wojnie szybko zyskał sławę w Europie.

W 1924 ożenił się z Raissą Guriewicz – rosyjską baletnicą. Cztery lata potem odbyła się jego pierwsza wystawa w Nowym Jorku oraz w Londynie. W roku 1930 ożenił się po raz drugi, również z Rosjanką – Isabellą Pakszwer. Po 1944 obydwoje na stałe osiedlili się w Rzymie. Giorgio de Chirico zmarł w Rzymie 20 listopada 1978 roku.

Giorgio de Chirico, Niepokój poety, 1913

Cechy malarstwa Giorgio de Chirico

De Chirico był twórcą koncepcji malarstwa metafizycznego (pittura metafisica). Natchnienie odnajdywał w mitologii greckiej (mit o Odyseuszu, Ariadnie), dziełach filozoficznych i we własnych doświadczeniach. W jego dziełach powstałych między 1909 a 1918 rokiem można dostrzec atmosferę samotności, melancholii i tajemnicy ukrytą w enigmatycznych i onirycznych placach, po których snują się cienie i gdzie stoją złowieszcze posągi czy irracjonalnie ukazane budynki. To właśnie wtedy namalował:

• „Niepokój poety”,
• „Melancholię popołudnia”,
• „Odjazd przyjaciela”,
• „Tęsknotę za nieskończonością”,
• „Pieśń miłosną”,
• „Tajemnicę i melancholię ulicy”,
• „Zagadkę fatum”,
• „Hektora i Andromachę”.

Po 1918 r. de Chirico odciął się od surrealizmu oraz modernizmu i stał się malarzem klasycznym. Jego dzieła można ujrzeć w m.in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej Miasta Paryża.