Pieter Bruegel

Pieter Bruegel urodził się najprawdopodobniej w 1525 roku w Broghel koło Bredy, zmarł 9 września 1569 w Brukseli. Bruegel starszy zaliczany jest do najpopularniejszych malarzy niderlandzkich. Uznawany jest za malarza doby renesansu. Bardzo często nazwano go artystą „chłopskim”, ponieważ jego dzieła w dużym stopniu dotyczyły tematyki życia wiejskiego. Jego syn Pieter Bruegel (młodszy), również został malarzem – określanym mianem Piekielnego, ze względu na częste wykorzystywanie motywu ognia lub piekła.

Pieter Bruegel starszy pierwsze nauki malarstwa pobierał w pracowni Pietera Coecka van Aelsta. Później uczył się również u Claude’a Doriziego w Mechelen. W kolejnych latach podróżował po Włoszech i Francji, aż ostatecznie zamieszkał w Brukseli. Ślub wziął w 1563 roku z Mayeken Cocke, która była córką nauczyciela malarstwa. Bruegel doczekał się dwóch synów. Obaj poszli w ślady ojca i zostali malarzami. Większe sukcesy w środowisku artystycznym odniósł Pieter Brueghel młodszy. Drugi z synów – Jan Brueghel otrzymał przydomek Aksamitny.

Pieter Bruegel, Upadek Ikara, 1555

Obrazy Pietera Bruegela starszego przedstawiały najczęściej pejzaże, na których widać było postacie chłopów. Bruegel bardzo często malowały typowe sceny z życia mieszkańców wsi, jak wesela, uczty, biesiady. Inspiracje czerpał również z otaczającej go przyrody. W jego twórczości pojawiły się również prace związane z tematyką religijną. Styl Bruegela przypomniał obrazy Hieronima Boscha. Najbardziej znane jego dzieła można podziwiać w muzeum wiedeńskim.

Pieter Bruegel, Wieża Babel, 1563

Namalował mnóstwo różnych obrazów, zarówno na płótnie, jak i na desce. Na początku swojej kariery koncentrował się na tworzeniu rycin, później dopiero rozwinął umiejętności w kierunku malarstwa olejnego. Na szczególne uznane zasługują m.in.:

• „Pejzaż z przypowieścią o siewcy”,
• „Wieża Babel”,
• „Wino w Dniu Świętego Marcina”,
• „Spis ludności w Betlejem”, „Sianokosy”,
• „Triumf śmierci”,
•  „Upadek Ikara”
•  „Wielkie ryby jedzą małe ryby” – grafika.

Jego dzieła cenione były za jego życia. Uznanie zyskał w oczach samych Habsburgów.